Fenicja

W starożytności większa część współczesnego L. należała do Fenicji. W VII w. n.e. ziemie te, wraz z całą Palestyną i Syrią, zostały podbite przez Arabów i stały się częścią kalifatu Umajjadów, następnie Abbasydów. W XI w. zostały opanowane przez tureckich Seldżuków, 1098?1289 zajęte przez krzyżowców. W okresie wypraw krzyżowych w górach L. powstały bazy asasynów, po 1. wyprawie krzyżowej ukształtowało się wiele państewek: hrab. Edessy (1098?1144), księstwo Antiochii (1098?1268), Królestwo Jerozolimskie (1099?1291) i hrab. Trypolisu (1109?1289). W walkach m.in. z Seldżukami i Mamelukami krzyżowcy stracili ostatecznie zdobyte tereny, a 1291 L. znalazł się pod wpływami Mameluków. Na terenach L. chrześcijaństwo rozwijało się od początków swego istnienia, a jego wyznawcy podzielili się stopniowo na wiele Kościołów wschodnich. W VI w. w północnej L. schronili się uciekający przed perskimi Sasanidami chrześcijanie maronici. Podbój L. przez Arabów umożliwił osiedlenie się na tym terenie plemion arabskich wyznających islam, z których część w XI w. przyjęła doktrynę druzyjską (druzowie). Na pocz. XIV w. Mamelucy pozostawili druzom autonomię w górach L. ? od tego czasu emirowie druzyjscy rządzili w zasadzie samodzielnie, mimo formalnego włączenia L. do imperium osmańskiego.